شهر مملو از دیوارهایی است که نقش و نگارهای خاصی روی آنها شکل گرفته و این دیوارها برای هریک از مردم شهر می تواند معنا و مفهوم خاصی داشته باشد. عده ای با طبع شاعرانگی خود دیوار را نماد تکیه گاه می دانند و برخی آن را نماد بی تفاوتی قلمداد می کنند اما دیوار 47 برای بچه های مبتلا به سندروم دان حکایت دیگری دارد؛ دیواری که نماد حرف های پنهان مردمانی است که بر خلاف دیگر آدم ها، خیلی شبیه یکدیگرند. این شباهت را نه تنها در چهره که در آنچه که روی دیوار 47 ترسیم می کنند می توان به وضوح دریافت.
اما حکایت دیوار 47 چیست؟ چرا 47 و نه عدد دیگری؟
سندرم یعنی مجموعه علائم بدنی و ذهنی عارضه ای خاص و دان نام پزشک انگلیسی است که در حدود 200 سال قبل این مجموعه علائم را کشف کرد . علت این پدیده نوعی بی نظمی در ترتیب کروموزومی است که در مراحل جنینی و هنگام تقسیم سلولی رخ می دهد. کسانی که سندرم دان دارند در سلول های بدن خود به جای 46 کروموزوم 47 کروموزوم دارند. کروموزوم بخش بسیار کوچکی از سلول است که ژن ها درآن جمع شده و حاوی اطلاعاتی است که بدن ما را شکل می دهد. به عنوان مثال رنگ پوست چشم . موها . مونث یا مذکر بودن در همین بخش کوچک مشخص می گردد کروموزوم اضافی در بدن فردی که سندرم دان دارد در روال شکل گیری موارد یاد شده تاثیر می نهد و موجب تغییرات بدنی وذهنی می شود.
شهر آباده (شمالی ترین شهر استان فارس در فاصله 270 کیلومتری شمال شیراز ) روز چهارشنبه پیش قراول این حرکت نمادین در استان فارس بوده است.
دکتر عباس زاده در این باره می افزاید: در آباده، یک کلینیک برای انجام اکوی رایگان قلب این بچه ها که سوراخ است اعلام آمادگی کرد. این بچه ها عموما بیمه ندارند و هر بار اکو برای این بچه ها 290 هزار تومان هزینه در بر دارد.
علی اصغر مودت از میهمانان دیوار 47 در آباده بود. او که خواهری مبتلا به سندروم دان دارد درباره این طرح می گوید: خواهرم 33 سال است که درگیر این بیماری است.
کمتر کسی به بچه های مبتلا به سندروم دان توجه می کند. این بچه ها با وجود مشکلات حرکتی که دارند اما به لحاظ عاطفی قوی هستند و دید دیگری نسبت به دنیا دارند و تصاویری که روی دیوار 47 نقش می بندد نشان از روحیه خاص این بچه ها دارد.
وی با اشاره به حضور آرش مجیدی به عنوان یاور دیوار 47 یادآوری می کند: این حرکت در شهر آباده که جمعیت کمی دارد تاثیر بسزایی داشت. متاسفانه برخی خانواده ها این بچه ها را پنهان می کنند و بخشی از جامعه نگاه ترحم آمیز دارند و اگر شرایطی نباشد و بچه ها خود را نشان ندهند؛ مشکلات افسردگی پیدا می کنند.
مودت در ادامه با اشاره به همراهی مجلس در برپایی دیوار 47 در استان های مختلف توضیح می دهد: با همکاری فراکسیون معلولان و شورای شهر، مقرر شده این برنامه در بخش های مختلف تهران نیز برگزار شود. البته برپایی این دیوار در شهرهای کوچک مانند آباده، بار فرهنگی قابل توجهی داشت؛ بخصوص در شبکه های اجتماعی این موضوع مورد توجه کاربران قرار گرفت و انبوهی از تصاویر این اتفاق، امروز در شبکه های اجتماعی وجود دارد.
وی درباره نگاه بچه ها به دیوار 47 می گوید: نظر بچه ها درباره نقاشی ها جالب است. نقاشی بچه ها، دید آنان را به جامعه نشان می دهد و برای من دعای آنان برای مردمی که در سلامت کامل به سر می برند جالب بود. خواهر من دعایی داشت که کنار نقاشی خود کشید. او نوشت ای خدا کمک کن که همه خوب باشند. همه سالم باشند.